Αφού ολοκληρωθεί η πρώτη φάση, συνεχίζουμε στο ίδιο φύλλο εργασίας όπου με την δραστηριότητα ΔΕ2 τίθεται ενα νέο-επιπλέον ερώτημα: Επιπλέον, ο αλγόριθμος να εμφανίζει το πλήθος των πελατών που ξόδεψαν μικρότερο ποσό από το μέσο όρο των ποσών που ξόδεψαν όλοι οι πελάτες.

Στο ερώτημα αυτό, φαίνεται ότι χρειάζεται να αναπτυχθεί διαφορετικά ο αλγόριθμος. Η σύγκριση των τιμών που έχουν τα ποσά με τον μέσο όρο είναι απαραίτητο να γίνει μετά τον υπολογισμό του μέσου όρου, οπότε χρειάζεται να υποστηρίξουμε ότι βάσει της λύσης που έχουμε κάνει θα χρειαζόταν να επανεισαχθούν τα ποσά που ξόδεψαν οι πελάτες για να συγκριθούν με τον μέσο όρο. Η επανεισαγωγή των δεδομένων όμως, μπορεί να οδηγήσει σε λάθη ή παραλείψεις και άρα φαίνεται ότι δεν αποτελεί έναν κατάλληλο τρόπο υλοποίησης.

Μία άλλη λύση που μπορούμε να προτείνουμε είναι να καταχωριστεί κάθε ποσό σε διαφορετική μεταβλητή, έτσι ώστε κάθε τιμή που εισάγεται να διατηρείται στη μνήμη και να μπορεί να συγκριθεί με τον μέσο όρο, αφού αυτός υπολογιστεί. Με τον τρόπο αυτό όμως θα δημιουργηθούν 500 διαφορετικές μεταβλητές έστω Π1, Π2, ..., Π500 και δεν υπάρχει η δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί εντολή επανάληψης. Για να γίνει στη συνέχεια η σύγκριση του μέσου όρου με κάθε μεταβλητή θα ήταν απαραίτητες πεντακόσιες εντολές Αν. Παρ’ ότι η λύση είναι σωστή και πρακτική για μικρό αριθμό δεδομένων, προφανώς δεν εξυπηρετεί την επεξεργασία μεγάλου αριθμού δεδομένων.

Μέσα από την παραπάνω διαλογική συζήτηση, είναι πιθανό να προκύψει γνωσιακή σύγκρουση και να οδηγηθούμε στις δομές δεδομένων. Η χρήση μεταβλητής με δείκτες, που υλοποιείται στον προγραμματισμό με τη δομή δεδομένων του πίνακα, αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Με τη χρήση των πινάκων, κάθε τιμή εισάγεται σε μία θέση του πίνακα και διατηρείται στη μνήμη, έτσι ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση με τον μέσο όρο μετά τον υπολογισμό του.

Όλα τα δεδομένα καταχωρίζονται κάτω από το ίδιο όνομα μεταβλητής, π.χ. με ένα συμβολικό όνομα του πίνακα έστω Π. Η ανάγνωση όλων των δεδομένων επιτυγχάνεται με μία εντολή Διάβασε Π[i], η οποία βρίσκεται μέσα σε έναν βρόχο και επαναλαμβάνεται όσες φορές απαιτείται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον υπολογισμό του αθροίσματος με την εντολή Σ ← Σ + Π[i]. Τα ποσά εξόδων μετά τον υπολογισμό του μέσου όρου δε χάνονται, αφού βρίσκονται στα στοιχεία του πίνακα και γίνεται εκ νέου προσπέλαση αυτών, με σκοπό την εύρεση του πλήθους των ποσών που η τιμή τους είναι μικρότερη από τον μέσο όρο. Ο υπολογισμός του πλήθους γίνεται με τη χρήση μιας εντολής Αν, η οποία είναι εμφωλευμένη σε έναν βρόχο και επαναλαμβάνεται 500 φορές. Είναι επίσης σημαντικό, να μπορούμε να διακρίνουμε τη διαφορά του στοιχείου ενός πίνακα από τον δείκτη.

Τέλος, δίνεται στους μαθητές εργασία για το σπίτι.