Αφού μοιράσουμε σετ μαρκαδόρων σε κάθε μαθητή (το πολύ ανά δύο) και εφόσον έχουν τελειώσει το σχεδιασμό του θέματός τους, τους παροτρύνουμε να ξεκινήσουν τη στιγματογραφία. Εξηγούμε ότι σε πρώτη φάση θα απλώσουν χρωματικά σημεία σε κάθε περιοχή (επιμέρους σχεδιασμένη ή και ως γενικότερο σχήμα) με το κυρίαρχο χρώμα που θεωρούν ότι υποστηρίζει την οπτική αναπαράσταση, π.χ. αν ο ουρανός τους θέλουν να δίνει την εντύπωση του γαλάζιου, θα ξεκινήσουν να τοποθετούν γαλάζια σημεία, κοκ. Τους εφιστούμε την προσοχή στην πυκνότητα τοποθέτησης των σημείων, προκειμένου οπτικά να συγκροτείται η εντύπωση του χρώματος. Τους προτρέπουμε να εφαρμόζουν διαφορετική πυκνότητα ή να αφήνουν κάποια περιθώρια όπου κρίνουν ότι είναι απαραίτητο. Επίσης τους μιλάμε για τις στρατηγικές τοποθέτησης των σημείων, αναδεικνύοντας τις ιδιαίτερες, ατομικές πρακτικές εφαρμογής. Ενθαρρύνουμε όσους καθυστερούν. Δημιουργούμε κλίμα συλλογικής "αποστολής" και χωρίς να παραβλέπουμε τον ατομικό ρυθμό, προσπαθούμε να κατακτήσουμε έναν ομαδικό ρυθμό. Για το σκοπό αυτό μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα παραδείγματα της ραπτομηχανής, των πιστονιών μιας μηχανής ή του μετρονόμου που δίνει το ρυθμό σε ένα μουσικό σύνολο. Σίγουρα πρέπει να βιώνουμε εμείς οι ίδιοι το συλλογικό ρυθμό της ομάδας και να τον οδηγούμε σε εξάρσεις και ανακουφίσεις. Βοηθητικό στοιχείο θα ήταν και μια ιμπρεσιονιστική μουσική υπόκρουση, όπως το παράδειγμα που δίνεται στην συνέχεια ( βλέπε: Danse Profane - Claude Debussy)

.