Αφού οι μαθητές ολοκληρώσουν τη συμπλήρωση των σχεδιαστικών τους περιοχών με τις χρωματικές κουκίδες της επιλογής τους, αναδεικνύουμε μέσα από μεθοδευμένες και καθοδηγούμενες ερωτήσεις, το φαινόμενο της [H1] εξαφάνισης (ή αποδυνάμωσης) του σχεδίου. Παραλληλίζουμε αυτό το φαινόμενο με το φαινόμενο των υδρατμών στο μπάνιο ή της δροσιάς στα τζάμια του αυτοκινήτου τις πρωινές ώρες, προκειμένου να τους εισάγουμε την έννοια του ζωγραφικού χώρου και πιο συγκεκριμένα, του αέρινου[H2]  ζωγραφικού χώρου[H3] . Εν συνεχεία οι μαθητές μπορούν «να ενισχύσουν» το αρχικό σχέδιό τους, στο βαθμό που το επιθυμούν.

 Εξηγούμε ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί με την ενίσχυση της πυκνότητας των σημείων πάνω στο μολυβένιο σχέδιο, αλλά τους παροτρύνουμε να χρησιμοποιήσουν χρώματα διαφορετικής τονικότητας από τις γειτνιάζουσες περιοχές (σκούρο στις ανοιχτές, ανοιχτό στις σκούρες). Παράλληλα τους ζητάμε να δημιουργήσουν χρωματικά φάσματα σε κάθε περιοχή που θα επιλέξουν, προσθέτοντας 2ο, 3ο κοκ χρώματα, πάντα σε φθίνουσα πυκνότητα σε σύγκριση με το αρχικό (κυρίαρχο) χρώμα  και με την προϋπόθεση ότι η επιλογή αυτών θα λάβει υπόψη της τις χρωματικές σχέσεις βασικών - συμπληρωματικών και έντονων - γκρίζων.