Η δεύτερη φάση αφιερώνεται στο ψηφιακό παιχνίδι, το οποίο  περιλαμβάνει οκτώ προβληματικές καταστάσεις, όπου ο παίκτης εμπλέκεται ως θύμα εκφοβισμού ή παρατηρητής. Καλείται να επιλέξει τη σωστή απάντηση, με βοηθό του τον Γκίγκο.

Το παιχνίδι αρχίζει με τη διερεύνηση της δυνατότητας εννοιολογικού προσδιορισμού του εκφοβισμού εκ μέρους των παιδιών. Σκοπός είναι η διαμόρφωση μίας ενιαίας γνωστικής βάσης για το ζήτημα, ώστε να ακολουθήσει η ευαισθητοποίηση και η επεξεργασία των πιθανών λύσεων. Η γνωστική απόκριση των μαθητών επομένως δεν έχει από μόνη της σημασία, χωρίς της ανάπτυξη της ικανότητάς τους να εντοπίζουν το πρόβλημα, ώστε στη συνέχεια να διαμορφώσουν αρνητική στάση απέναντι σε αυτό και να εξετάσουν τις δυνατότητες αντιμετώπισής του. Από τη μία πλευρά, μαθητές αλλά και γονείς, δυσκολεύονται συχνά να διακρίνουν μεταξύ σύγκρουσης και εκφοβισμού. Από την άλλη, παραθεωρούν τις περιπτώσεις χλευασμού, βανδαλισμού και αποκλεισμού από την ομάδα των συνομηλίκων, ως ασύνδετες με το φαινόμενο.

Ακολουθούν περιστατικά, στα οποία ο παίκτης βρίσκεται αντιμέτωπος με συνομηλίκους που έχουν σκοπό να εκφοβίσουν. Σε αυτή την ενότητα περιλαμβάνονται ενδεικτικά, η έκφραση απειλών, ο δημόσιος χλευασμός, η απομόνωση από την ομάδα. Ο μαθητής επιλέγει μεταξύ προτεινόμενων λύσεων, που εκτείνονται από την επιστροφή της βίας έως την παντελή απουσία αντίδρασης. Μετά την επιλογή κάθε απάντησης, λανθασμένης ή σωστής, ο βοηθός Γκίγκο εξηγεί τις πιθανές συνέπειες της απόφασης.

Σε αυτό το σημείο, κρίνεται σκόπιμο να επισημανθούν δύο χαρακτηριστικά του περιεχομένου, τα οποία αποβλέπουν στην καταλληλότερη υποστήριξη του μαθητή ώστε να αντιμετωπίζει πραγματικές συνθήκες σχολικού εκφοβισμού. Καταρχάς, σε πολλές περιπτώσεις δεν παρουσιάζεται ως μονοσήμαντη η σχέση μεταξύ προβλήματος και λύσης∙ κάθε περίπτωση αλληλεπίδρασης είναι μοναδική, επομένως προτείνεται ένα ευρύ ρεπερτόριο αντιδράσεων, από το οποίο ωστόσο απορρίπτονται οι βίαιες ενέργειες ή η απραξία. Επιπρόσθετα, παρουσιάζεται το -υπαρκτό- ενδεχόμενο να μην τελεσφορούν οι αρχικές αντιδράσεις του θύματος στον εκφοβισμό και προβάλλεται ένα σύνολο κλιμακούμενων προτάσεων έως την οριστική αντιμετώπιση.

Το παιχνίδι ολοκληρώνεται με το ζήτημα των αιτιών που πιθανά ωθούν τον θύτη σε παρόμοιες συμπεριφορές.

Οι μαθητές παίζουν στο εργαστήριο πληροφορικής, χωρισμένοι σε ομάδες μεικτές ως προς τη μαθησιακή ετοιμότητα και το φύλο. Ένας μαθητής από κάθε ομάδα αναλαμβάνει να διαβάζει στους υπόλοιπους τα κείμενα, ώστε να υπάρχει συντονισμός. Η ομάδα επιλέγει από κοινού τη σωστή απάντηση, μέσα από συζήτηση. Ο εκπαιδευτικός λειτουργεί υποστηρικτικά, επισκεπτόμενος τις ομάδες, δίνοντας τεχνικές οδηγίες και παρέχοντας νύξεις, όχι όμως τις σωστές απαντήσεις. Ακολουθεί συζήτηση για όσα έκαναν εντύπωση στα παιδιά σε σχέση με τις αρχικές ιδέες τους, για το τι κρατούν από τη δραστηριότητα και για τα σημεία στα οποία διαφωνούν.