Στην τρίτη φάση προβάλλεται η ιστορία του Γκίγκο στην ολομέλεια, με τη βοήθεια βιντεοπροβολέα. Στο μέρος αυτό, ο βοηθός Γκίγκο γίνεται πρωταγωνιστής: Αφηγείται την προσωπική του ιστορία, την ιστορία ενός πλάσματος που αντιμετώπιζε τον εκφοβισμό επειδή διέφερε, όπως πολλοί από τους ανηλίκους που υφίστανται βία στο σχολικό πλαίσιο. Παρουσιάζονται περιστατικά χλευασμού και απόρριψης, τα οποία ο πρωταγωνιστής αντιμετώπιζε με παθητικότητα και μεμψιμοιρία. Οι ατυχείς προσπάθειές του να αλλάξει την εμφάνισή του προκαλούν περισσότερο χλευασμό. Ο φόβος για την επόμενη ημέρα στο σχολείο ήταν κάθε βράδυ παρών.

Τον ρόλο του καταλύτη στην κατεύθυνση της θετικής αλλαγής, θα διαδραματίσει ένα μέλος της παλαιότερης παρέας του που τον συναντά μετά από καιρό και τον προκαλεί να συνειδητοποιήσει πόσο η οπτική του είναι αυτή που τον εγκλωβίζει στην προβληματική κατάσταση. Η αδυναμία, η παθητική συμπεριφορά των παιδιών που διαφέρουν, είναι εκείνη που περισσότερο από την ίδια τη διαφορά, επιδρά αρνητικά στην αντιμετώπιση της εκφοβιστικής συμπεριφοράς. Ο πρωταγωνιστής μαθαίνει να ζητά βοήθεια, βασικό χαρακτηριστικό της συναισθηματικής νοημοσύνης, και ανακτά την αυτοεκτίμησή του, η οποία πλέον, του επιτρέπει να μη βιώνει τη διαφορετικότητά του ως εμπόδιο.

Για το ενδεχόμενο της ύπαρξης παιδιών στην ομάδα που δεν διαβάζουν με τον αναμενόμενο ρυθμό ή δεν επεξεργάζονται γρήγορα τον γραπτό λόγο, ο εκπαιδευτικός διαβάζει τα κείμενα από την ιστορία την ώρα που προβάλλεται.

Μετά την προβολή της ιστορίας, οι μαθητές συμμετέχουν σε παιχνίδι ρόλων, με σκοπό την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης: Οι "ηθοποιοί" παίζουν δύο επεισόδια εκφοβισμού από την ιστορία του Γκίγκο. Στα κρίσιμα σημεία μένουν ακίνητοι, «παγώνουν». Οι μαθητές-θεατές προτρέπονται να σηκωθούν ένας-ένας και, ακουμπώντας στον ώμο έναν χαρακτήρα, όποιον θέλουν (τον Γκίγκο ή κάποιον από τα παιδιά που τον εκφοβίζουν), να μιλήσουν σε πρώτο πρόσωπο για αυτό που σκέφτεται τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Π.χ. ο χαρακτήρας που γελάει δίπλα σε αυτόν που κοροϊδεύει τον Γκίγκο για το μεγάλο του κεφάλι, μπορεί να σκέφτεται: "Περνάμε καλά! Καλύτερα όλοι μαζί να κοροϊδεύουμε αυτόν, παρά να αρχίσει ο άλλος να ασχολείται μαζί μου!" ή "Αν δεν γελάσω θα του αρέσω;" . Δεν υπάρχει περιορισμός στις σκέψεις κάθε χαρακτήρα. Για τον ίδιο χαρακτήρα μπορούν να σηκωθούν περισσότερα από ένα παιδιά. 

Στη συνέχεια, ο εκπαιδευτικός προκαλεί συζήτηση για τις μορφές εκφοβισμού που δεχόταν ο Γκίγκο και για τις αντιδράσεις του, οι οποίες ουσιαστικά εξυπηρετούσαν τα παιδιά που τον εκφόβιζαν. Ζητείται η γνώμη των παιδιών για τη σημασία του τρόπου με τον οποίο βλέπουμε τις καταστάσεις στη ζωή μας και η αναφορά παραδειγμάτων από τη δική τους ζωή: "Εσείς έχετε διαπιστώσει ότι η ίδια κατάσταση μπορεί για έναν άνθρωπο να είναι εμπόδιο και για άλλον όχι;". Επισημαίνεται ωστόσο ότι δεν πρέπει να αναφερθούν ονόματα και να έρθουν σε δύσκολη θέση παιδιά από την ομάδα.