Ο χυτοσίδηρος, κράμα σιδήρου και άνθρακα, άρχισε να χρησιμοποιείται στην οικοδομική από το τέλος του 18^ου αιώνα. Η δυνατότητα του χυτοσιδήρου ως ρευστό υλικό μέσα σε καλούπια επέτρεψε τη δημιουργία νέων διακοσμητικών σχεδίων για κολώνες, τόξα και τη ζεύξη μεγάλων επιφανειών και ανοιγμάτων, σε εργοστάσια, σε αποθήκες και σε γέφυρες. Το Κρύσταλ Πάλας σχεδιασμένο  από τον Τζόζεφ Παξτον δημιουργήθηκε για τα στεγάσει την 1^η Διεθνή Έκθεση Βιομηχανικών Προϊόντων στο Χάϊντ Παρκ του Λονδίνου, το 1851. Παρά τις εντυπωσιακές του διαστάσεις (125 μ. πλάτος, 560 μ. μήκος και 22 μ. ύψος) έδινε την εντύπωση ανάλαφρης κατασκευής και εντυπωσίαζε με τη διαφάνεια και τη φωτεινότητα στο εσωτερικό του σε σχέση με το εξωτερικό περιβάλλον. Το μικρό κόστος, ο σύντομος χρόνος κατασκευής (μόνο 9 μήνες), η φορητότητά του (μετά το τέλος της έκθεσης μεταφέρθηκε σε άλλη τοποθεσία) ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της βιομηχανικής κοινωνίας και άνοιξε το δρόμο για την έλευση της μοντέρνας αρχιτεκτονικής.

   Ο λεπτομερής σχεδιασμός προκατασκευασμένων στοιχείων από χυτοσίδηρο και γυαλί, που κατασκευάστηκαν σε διάφορα εργοστάσια στην Αγγλία και συναρμολογήθηκαν επί τόπου στο εργοτάξιο, δημιούργησε νέες σχέσεις ανάμεσα στην τεχνολογία και τους εκφραστικούς στόχους του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και άλλων χρηστικών αντικειμένων. Το Κρύσταλ Πάλας αποτέλεσε παράδειγμα για τις εμπορικές εκθέσεις που ακολούθησαν με αποκορύφωμα τον εμβληματικό πύργο του Άϊφελ στη Διεθνή Έκθεση του Παρισιού, το 1889, με ύψος 300 μέτρα, που παρέμεινε για αρκετό καιρό, το ψηλότερο κτίριο του κόσμου.