Ένα πλατύ καλλιτεχνικό κίνημα αναπτύχθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική την τελευταία δεκαετία του 19^ου και την πρώτη δεκαετία του 20^ου αιώνα. Η ταχύτητα της διάδοσής του έδωσε διαφορετικές ονομασίες σε κάθε χώρα (στη Γερμανία ονομάστηκε Γιούγκενστιλ, στην Αυστρία Σετσεσιόν, στην Ιταλία και τη Λατινική Αμερική Λίμπερτυ). Το κίνημα χαρακτηρίζεται από την αντίθεσή του στον ιστορικισμό. Επιδίωκε την επιστροφή στη φύση και εμπνεόταν από το φυτικό και ζωικό κόσμο, πειραματιζόμενο στη χρήση νέων υλικών, όπως το μέταλλο, το κεραμικό και το γυαλί. Το καλλιτεχνικό αυτό ρεύμα εκφράστηκε σε όλα τα είδη των εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών. Στη ζωγραφική με τους Γκούσταβ Κλιμτ και Μούχα. Στη εικονογράφηση με τους Μπήρνσλεϋ και Έκμαν. Στο έπιπλο τον Μαζολέλ, στο κόσμημα τον Λαλίκ και στα γυάλινα φωτιστικά τους Ντωμ, Γκαλέ και Τίφανυ. Στην αρχιτεκτονική κυριότεροι εκπρόσωποι υπήρξαν οι Μάκιντος, Σάλλιβαν, Α. Γκαουντί και ο Γκιμάρ με την κατασκευή των εισόδων του παρισινού μετρό, που έγιναν σύμβολο της Αρ Νουβώ. Στο πεδίο της εσωτερικής διακόσμησης διασημότεροι καλλιτέχνες της Αρ Νουβώ υπήρξαν οι Μπινγκ, Βίκτωρ Χόρτα και Βαν Ντε Βέλντε. Κυριαρχεί το διακοσμητικό ύφος με περιελισσόμενα φυτικά μοτίβα σε πόρτες, εισόδους με σφυρήλατο σίδερο, σε κάγκελα και υαλοστάσια (βιτρώ).