Έως τις αρχές του 20^ου αιώνα τα περισσότερα αντικείμενα καθημερινής χρήσης (έπιπλα, σκεύη, διακοσμητικά) ήταν χειροποίητα, αναπαρήγαγαν στιλ προηγούμενων εποχών και είχαν μεγάλο κόστος παραγωγής. Ταυτόχρονα τα τυποποιημένα βιομηχανικά προϊόντα παράγονταν μαζικά, με χαμηλό κόστος, αλλά με αμφίβολη αισθητική αξία. Μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο επιδιώχθηκε να λυθεί αυτό το πρόβλημα, δηλαδή να προσδοθεί αισθητική ποιότητα στο βιομηχανοποιημένο προϊόν. Η ίδρυση της σχολής του Μπαουχάουζ από το Βάλτερ Γκρόπιους, το 1919, στη Βαϊμάρη, στόχευε να συνδέσει τον καλλιτέχνη με τον τεχνίτη και επεδίωκε να αποκτήσουν καλλιτεχνική αξία τα βιομηχανικά προϊόντα. Ήταν μια σχολή εφαρμοσμένων τεχνών όπου δίδαξαν καταξιωμένοι τεχνίτες και καλλιτέχνες της εποχής. Οι μαθητές, με την τριετή εκπαίδευσή τους, αποκτούσαν θεωρητική και πρακτική γνώση πάνω στα υλικά, στη διαδικασία της παραγωγής, στη σύνθεση, στη καλλιτεχνική σχεδίαση και μοντελοποίηση νέων μορφών βιομηχανικών προϊόντων. Από το 1926 η σχολή μεταφέρθηκε στο Ντεσάου για να κλείσει οριστικά το 1933 από τους ναζί. Τα προϊόντα που σχεδίασαν οι μαθητές της σχολής έγιναν πρότυπα βιομηχανικού σχεδιασμού που παράγονται και χρησιμοποιούνται έως σήμερα. Η σχολή του Μπαουχάουζ συνέδεσε την λειτουργικότητα με την αισθητική στη βιομηχανική παραγωγή και άνοιξε τους δρόμους για το σύγχρονο βιομηχανικό ντιζάιν.