Στην Ελλάδα οι νίκες των Βαλκανικών πολέμων επισκιάζονται από τον Εθνικό Διχασμό που ακολούθησε τη διαμάχη ανάμεσα στον πρωθυπουργό Βενιζέλο και το βασιλιά Κωνσταντίνο και βέβαια από το μεγάλο εθνικό τραύμα, τη Μικρασιατική Καταστροφή. Για το λόγο αυτό παρατηρείται η παραδοξότητα, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι να μην αποτελούν αυτοδύναμο ή αυτοτελές γεγονός για την ελληνική ιστοριογραφία αλλά να εντάσσονται ως ένα επεισόδιο σε μια μακρά σειρά γεγονότων, η οποία και καταλήγει στη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922. Ωστόσο, οι Βαλκανικοί πόλεμοι υπήρξαν (και παραμένουν) το μεγαλύτερο πολεμικό επίτευγμα του νεοελληνικού κράτους από την ίδρυσή του. Με συγκριτικά μικρό ανθρώπινο και υλικό κόστος και σε διάστημα μόλις δέκα μηνών διπλασιάστηκαν η έκταση και ο πληθυσμός της χώρας. Παράλληλα, οι Βαλκανικοί Πόλεμοι θα πρέπει να διαβαστούν ως η αρχή του τέλους της μακραίωνης συμβίωσης πολυποίκιλων πολιτισμικών κοινοτήτων στα Βαλκάνια, καθώς σηματοδοτούν την ηγεμονία της αρχής των εθνοτήτων.

Από την οπτική της διδακτικής προσέγγισης του περιεχομένου και των μεθόδων διδασκαλίας, η μετάθεση του ενδιαφέροντος από τα γεγονότα (πολεμικά, διπλωματικά κλπ.) στις δεξιότητες (ιστορική σκέψη) άλλαξε τον προσανατολισμό την εκπαιδευτικών πρακτικών. Η αλλαγή αυτή επηρέασε τόσο τη μέθοδο διδασκαλίας όσο και το περιεχόμενο. Δόθηκε ιδιαίτερη προσοχή στην κατανόηση των μεθόδων της ιστορίας, με στόχο την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης. Ως προς το περιεχόμενο η επικέντρωση στα πολεμικά και πολιτικά γεγονότα έδωσε τη θέση της στην ολική ιστορία (καθημερινή ζωή, θεσμοί, κοινωνικές δομές κλπ.). Οι πρακτικές αυτές εξοικείωσαν τους μαθητές με τη χρήση των πηγών αλλά περιόρισαν τις ιστορικές τους γνώσεις.  Όπως και στις νέες διδακτικές προσεγγίσεις της ιστορίας, έτσι και στο παρόν διδακτικό σενάριο, οι δύο παραπάνω ακραίες τάσεις έχουν εγκαταλειφθεί. Ζητούμενο στο σχεδιασμό και στην ανάπτυξη του σεναρίου «Βαλκανικοί Πόλεμοι» είναι η καλή γνώση γεγονότων των Βαλκανικών Πολέμων, αλλά επίσης και η διαχείριση των πηγών με τρόπο που να αναπτύσσεται η ιστορική σκέψη. Οι ιστορικές πηγές προσεγγίζονται με ερωτήματα τα οποία, εντός του κατάλληλου παιδαγωγικού πλαισίου, οδηγούν στην ανασύνθεση των σημαντικών όψεων του παρελθόντος στη σκέψη των μαθητών. Τα ερωτήματα, δηλαδή, λειτουργούν ως πυξίδες που προσανατολίζουν τους μαθητές ώστε να οδηγηθούν σε συμπεράσματα.